|
Een kruis boven de deur.
Een rozenkrans aan een spijkertje. Een kaarsje bij de Mariagrot. Een bijbel naast het bed. Symbolen van geloof. In en om de huizen waar ik binnen mag stappen om zorg te verlenen.
0 Comments
Ik heb mijn voet nog niet over de drempel gezet of ze duwt me enthousiast de woonkamer in. Trots laat ze me alles zien: een oorkonde, kaarten, bloemen en zelfgemaakte cadeaus voor haar man.
Hij is al bijna zijn hele leven vrijwilliger. Onlangs werd hij geëerd - een plek in het dorp draagt nu zijn naam. En hij stond in de krant. “Weet je wat ik tegen ons ma zei?” grijnst hij. “Dat is niks voor Miranda. Zodra de cliënten haar ontmoeten, willen ze niet meer dood.”
Ze barsten allebei in lachen uit. Ik krijg er een kleur van, maar neem het compliment in ontvangst. “Ik ben vanmorgen gewassen door een man.”
Ik ben nog geen minuut binnen. Deze woorden moeten eruit. De urgentie is voelbaar. Het was een tijdje geleden dat ik haar voor het laatst zag. Waar we elkaar eerder meerdere keren per week spraken, zit er nu soms een paar weken tussen. En telkens als we elkaar dan weer zien, zegt ze — zoals altijd met die herkenbare Brabantse klank in haar stem:
“Oh, ben jij het. Dat vind ik fijn. Ik dacht even dat je een andere baan had.” Hij zit buiten in zijn rolstoel als ik me samen met mijn collega meld voor de avonddienst. De avondzon strijkt over zijn gezicht.
Heel even dacht ik dat ik in een aflevering van Bananasplit was beland toen ik vorige maand werd gebeld door Jan Snoek, persoonlijk adviseur van de Koning.
Ik kijk in zijn ogen. In een fractie van een seconde schiet de gedachte door me heen dat deze man doodgaat. En in diezelfde seconde schiet me een lezing over stervensbegeleiding te binnen.
|
AuteurIn haar werk als energetisch zorgdeskundige en als complementair zorgverlener schrijft Miranda over het belang van voelen, aandacht & contact bij angst, onrust en spanning. 
Categorieën
Alles
Archieven
April 2025
|
RSS-feed
|
|
© COPYRIGHT 2019. ALL RIGHTS RESERVED.