Sinds ze beseft dat het leven van haar jongste zus eindig is, vliegen haar bloedsuikerwaarden alle kanten op.
0 Comments
“Kijk nou wie ik vond op de oprit?” Hij kijkt haar lachend aan wanneer we, via de achtertuin en de garage, hun keuken binnenlopen.
De vrouw had voor haar deur gestaan met een tas vol aardbeien en kersen. Onder het mom van ‘liefdadigheid’. Zij was verrast geweest, want ze had eigenlijk iemand van de thuiszorg verwacht. De vrouw was betrouwbaar overgekomen.
“Ik wil dat eigenlijk niet. Ik heb daar helemaal geen zin in.”
Haar dochter heeft een afspraak gemaakt met iemand, die komt praten over een pasje voor een taxi. Zodat ze zelfstandig naar haar zoon kan die een uur verderop woont of een stad kan bezoeken. Zodra ik de woonkamer binnenstap, komen de tranen. Ik hang m’n jas over de stoel en ga naast haar op bed zitten. Ik sla een arm om haar heen en laat haar huilen.
Terwijl ik haar zorg bied, kijkt zij naar haar dochter die aan de andere zijde van het bed staat. Ik zie haar lippen bewegen, maar er komt geen geluid meer uit. Ze is stervende, maar haar blik is zo helder en liefdevol.
“Jou heb ik volgens mij nog niet eerder gezien.” Ik stel me aan haar voor. Ze blijft m’n hand vasthouden, terwijl ze vervolgt dat ze het niet zeker weet, omdat ze al op leeftijd is en weleens wat vergeet.
“Je moet geen oude boom verplanten. Zo zeggen ze dat toch?”, zegt hij met een flauwe glimlach.
“Nu ben ik gelukkiger dan ooit. Ik voel me vrij.”
Ondanks dat ze gedeeltelijk afhankelijk is geworden van onze zorg, ervaart ze de laatste jaren meer vrijheid dan ze ooit gekend heeft. “Blijf doen wat je doet. Mede door jou voel ik me nog steeds mens en van waarde. Ook al voel ik dat het eindigt”, waren haar laatste woorden naar mij.
|
AuteurIn haar werk als lichaamsgericht en energetisch therapeut en als complementair zorgverlener in de wijk schrijft Miranda over het belang van voelen, aandacht & contact bij angst, onrust en spanning. Categorieën
Alles
Archieven
Juni 2024
|