“Het is een groepje doven, blinden en dementen, maar we lachen wat af.” Deze woorden blijven me bij als ik terugdenk aan mijn bezoek aan zangkoor de Oldtimers. Een naam die hen eer aandoet.
0 Comments
Haar oma vertelt over de heerlijke dag die ze heeft gehad met opa. Al wandelend langs het water en de molen. Opa die weer eens wilde vissen en oma die toekeek. De prachtige bloesem die bloeide en het zonnetje dat scheen.
“Wat denk jij, wat zou dat nou allemaal gekost hebben, zo’n dag?”
Ze kijkt naar het journaal waarin een samenvatting van de troontrede wordt gegeven. “Kijk nou wie ik vond op de oprit?” Hij kijkt haar lachend aan wanneer we, via de achtertuin en de garage, hun keuken binnenlopen.
De vrouw had voor haar deur gestaan met een tas vol aardbeien en kersen. Onder het mom van ‘liefdadigheid’. Zij was verrast geweest, want ze had eigenlijk iemand van de thuiszorg verwacht. De vrouw was betrouwbaar overgekomen.
Zodra ik de woonkamer binnenstap, komen de tranen. Ik hang m’n jas over de stoel en ga naast haar op bed zitten. Ik sla een arm om haar heen en laat haar huilen.
Terwijl ik haar zorg bied, kijkt zij naar haar dochter die aan de andere zijde van het bed staat. Ik zie haar lippen bewegen, maar er komt geen geluid meer uit. Ze is stervende, maar haar blik is zo helder en liefdevol.
“Jou heb ik volgens mij nog niet eerder gezien.” Ik stel me aan haar voor. Ze blijft m’n hand vasthouden, terwijl ze vervolgt dat ze het niet zeker weet, omdat ze al op leeftijd is en weleens wat vergeet.
“Je moet geen oude boom verplanten. Zo zeggen ze dat toch?”, zegt hij met een flauwe glimlach.
“Nu ben ik gelukkiger dan ooit. Ik voel me vrij.”
Ondanks dat ze gedeeltelijk afhankelijk is geworden van onze zorg, ervaart ze de laatste jaren meer vrijheid dan ze ooit gekend heeft. |
AuteurIn haar werk als energetisch zorgdeskundige en als complementair zorgverlener in de wijk schrijft Miranda over het belang van voelen, aandacht & contact bij angst, onrust en spanning. Categorieën
Alles
Archieven
December 2024
|