|
Het was een tijdje geleden dat ik haar voor het laatst zag. Waar we elkaar eerder meerdere keren per week spraken, zit er nu soms een paar weken tussen. En telkens als we elkaar dan weer zien, zegt ze — zoals altijd met die herkenbare Brabantse klank in haar stem:
“Oh, ben jij het. Dat vind ik fijn. Ik dacht even dat je een andere baan had.”
0 Comments
Op ons intranet staat een bericht over de toekomst van de zorg. Over hoe we het werk gedaan krijgen. Het eindigt met: “Heb je een idee? Mail me!”
Nou, dat laat ik me geen twee keer zeggen. Hij zit buiten in zijn rolstoel als ik me samen met mijn collega meld voor de avonddienst. De avondzon strijkt over zijn gezicht.
“Zuster…?” vraagt hij, zoals altijd, bij binnenkomst. Ik noem mijn naam en zie de herkenning oplichten in zijn ogen. “Oh ja, zuster Miranda uit Etten-Leur.” Een spelletje dat we in de loop der tijd zijn gaan spelen, een ritueel van vertrouwdheid.
Heel even dacht ik dat ik in een aflevering van Bananasplit was beland toen ik vorige maand werd gebeld door Jan Snoek, persoonlijk adviseur van de Koning.
Ik kijk in zijn ogen. In een fractie van een seconde schiet de gedachte door me heen dat deze man doodgaat. En in diezelfde seconde schiet me een lezing over stervensbegeleiding te binnen.
“Wanneer zie ik je weer?”
Ik vertel haar dat het een week zal duren, omdat ik een paar dagen vrij ben. Ik zet “Lang zal ze leven” in zodra ze opendoet. Ze lacht. Ze weet dat ze jarig is. In de keuken staan gebakbordjes en koffiekopjes klaar. “Vandaag komen mijn vriendinnen,” zegt ze. Maar ik weet dat ze vandaag naar de dagopvang gaat.
Ze is een uur geleden overleden. M’n collega van de nachtdienst heeft net de overdracht aan ons gedaan, en gezamenlijk lopen we haar kamer binnen.
|
AuteurIn haar werk als energetisch zorgdeskundige en als complementair zorgverlener schrijft Miranda over het belang van voelen, aandacht & contact bij angst, onrust en spanning. 
Categorieën
Alles
Archieven
April 2025
|
RSS-feed
|
|
© COPYRIGHT 2019. ALL RIGHTS RESERVED.