Verbinding

Je staat me bij het hek op te wachten. “Ik dacht, ik zal je hier even opvangen, gezien de bijzondere situatie met mijn vader. Je hebt er vast al iets over gehoord?” Ik schat je eind twintig, begin dertig.

Je vader heeft meerdere CVA’s doorgemaakt. Hij wil niet meer leven. Hij kwam bij ons in zorg voor begeleiding bij stoppen met eten en drinken. Dat was drie maanden geleden. Inmiddels eet en drinkt hij weer. Hij heeft depressieve gedachten, ligt veel op bed en wordt de laatste tijd wakker in zijn eigen ontlasting.

Bij je vader ontbreekt het ziekte-inzicht en hij verwaarloosd zichzelf. En dat laatste is de grootste zorg van jou en je zus.

Jullie willen minimaal dat hij verzorgd is en er schoon uitziet als de kleinkinderen in huis rondhuppelen. Je hebt zelf een dochter van twee. Tot nu toe weigerde hij iedere vorm van hulp.

Vandaag ben ik de eerste thuiszorg medewerker die je vader ontmoet. Ik neem een moment om te centeren. Het is een manier waarbij ik bewust mijn aandacht naar binnen richt. Door eerst ‘in mijn centrum’ aanwezig te zijn, voordat ik iets bij of voor een ander ga doen. Centeren helpt me om de energie bij mezelf te houden en met mijn aandacht in het moment te zijn. Daarna stem ik af op de heelheid en het welzijn van je vader.

Vervolgens stemmen we samen af hoe we ‘mij’ gaan introduceren, voor ik achter je aan naar binnenloop.

Je vader ligt op bed en lijkt wakker te worden van je woorden. Hij draait zich om waardoor ik me kan voorstellen. Ik vertel wie ik ben en waarvoor ik kom, waarbij ik jou meeneem in mijn verhaal. Je vader lijkt te begrijpen wat ik zeg en loopt moeiteloos voor me uit naar de badkamer.

De tijd die volgt, verloopt vloeiend. Uit het zicht van je vader steken we de duimen naar elkaar omhoog en geven elkaar een knipoog. De verbazing en je lach zijn van je gezicht af te lezen.

Nadat ik je vader gedag heb gezegd, loop je met me mee naar buiten. Voordat je ook maar iets tegen mij kan zeggen, spreek ik mijn waardering naar je uit voor de manier waarop jij met je vader omgaat, je geduld en je oneindige liefde voor hem die zo voelbaar is.

De tranen rollen over je wangen. Ik begrijp dat jouw manier van reageren niet altijd zo is geweest. Dat er - begrijpelijk - ook emoties als boosheid, frustratie en onmacht zijn geweest. “Maar dat werkte helemaal niet. Hij kan niet anders. Ik wel.”

Je vraagt of je me een knuffel mag geven. We omhelzen elkaar en blijven even zo staan. “Ik weet niet wat morgen brengt, maar wat een enorme stap hebben we vandaag gezet”, zeg je snikkend en je slaakt een diepe zucht.

Het is voor mij bij deze ene ontmoeting gebleven. Een mooie herinnering aan dat ik altijd invloed heb op de manier waarop ik het contact met de ander aanga.

Er zijn zonder iets te willen veranderen. De ander het gevoel geven dat hij/zij er écht mag zijn. Geven en ontvangen zonder oordeel. Alleen dan kan échte verbinding ontstaan. ❤️