|
“Ik heb mijn dochter weer ontmoet.” Ze straalt van oor tot oor. Na een lange periode van stilte en gesloten deuren heeft ze haar dochter weer gezien.
0 Comments
Het is even na twaalven wanneer ik aanbel voor de ochtendzorg. Later dan gepland. Terwijl ik mijn excuses maak, voel ik het al: ze zullen die woorden van me waarschijnlijk niet nodig vinden. Toch bied ik ze aan. Niet omdat ik iets had kunnen veranderen aan de vertraging, maar omdat ik me kan indenken hoe het is om te wachten als je afhankelijk bent.
Terwijl de bomen hun blad verliezen, is voor hem de tijd aangebroken om het leven los te laten. Hij voert zichtbaar een innerlijke strijd. Dat spreek ik naar hem uit terwijl ik zijn handen vastpak. Hij lacht zwakjes. “Dat kan je wel zeggen. Dit is niet even gedaan.” Zijn ogen kijken dwars door me heen. Zijn oren horen mij nog.
Haar oma vertelt over de heerlijke dag die ze heeft gehad met opa. Al wandelend langs het water en de molen. Opa die weer eens wilde vissen en oma die toekeek. De prachtige bloesem die bloeide en het zonnetje dat scheen.
“Kijk nou wie ik vond op de oprit?” Hij kijkt haar lachend aan wanneer we, via de achtertuin en de garage, hun keuken binnenlopen.
De vrouw had voor haar deur gestaan met een tas vol aardbeien en kersen. Onder het mom van ‘liefdadigheid’. Zij was verrast geweest, want ze had eigenlijk iemand van de thuiszorg verwacht. De vrouw was betrouwbaar overgekomen.
“Ik wil dat eigenlijk niet. Ik heb daar helemaal geen zin in.”
Haar dochter heeft een afspraak gemaakt met iemand, die komt praten over een pasje voor een taxi. Zodat ze zelfstandig naar haar zoon kan die een uur verderop woont of een stad kan bezoeken. Terwijl ik haar zorg bied, kijkt zij naar haar dochter die aan de andere zijde van het bed staat. Ik zie haar lippen bewegen, maar er komt geen geluid meer uit. Ze is stervende, maar haar blik is zo helder en liefdevol.
“Jou heb ik volgens mij nog niet eerder gezien.” Ik stel me aan haar voor. Ze blijft m’n hand vasthouden, terwijl ze vervolgt dat ze het niet zeker weet, omdat ze al op leeftijd is en weleens wat vergeet.
“Blijf doen wat je doet. Mede door jou voel ik me nog steeds mens en van waarde. Ook al voel ik dat het eindigt”, waren haar laatste woorden naar mij.
|
AuteurIn haar werk als energetisch zorgdeskundige en als complementair zorgverlener in de wijk schrijft Miranda over het belang van voelen, aandacht & contact bij angst, onrust en spanning. 
Categorieën
Alles
Archieven
December 2024
|
RSS-feed
|
|
© COPYRIGHT 2019. ALL RIGHTS RESERVED.