|
Ik loop achter mijn medecursisten aan langs de rij en geef iedereen een hand. Terwijl ik voortbeweeg, merk ik dat ik steeds sneller ga lopen. Ik registreer de aanraking, maar voel mezelf haasten.
Ik ben de laatste in de rij. En ergens in mij klinkt de stem: 𝘫𝘦 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘰𝘱𝘴𝘤𝘩𝘪𝘦𝘵𝘦𝘯, 𝘮𝘢𝘢𝘬 𝘵𝘦𝘮𝘱𝘰. Dus ik versnel.
0 Comments
“Als je samen bent, ga je om elf uur naar bed. Nu zit ik vanaf zes uur alleen en ga ik vroeg slapen. Dan gaat de tijd sneller.”
Ze ligt net in bed en trekt het dekbed tot onder haar kin. Waterig ogen kijken me aan. Zodra de deur opengaat, klampt ze zich aan me vast. Ik zie de paniek in haar ogen. Haar geld is weg, ze weet het zeker. Het zit niet meer in haar tas.
Ik kom binnen en hoor de stemmen van 𝘉𝘦𝘴𝘵𝘦 𝘡𝘢𝘯𝘨𝘦𝘳𝘴 door de kamer klinken. Zij zit in haar stoel, ogen gesloten, haar lichaam iets naar links hangend. Haar man wrijft zacht over haar wang, een gebaar dat meer zegt dan duizend woorden.
De pijn van de afgelopen dagen bleek de voorbode van gordelroos. Wanneer ik haar vanavond tref, gaat het iets beter. De pijn en jeuk zijn nu te dragen, maar: “𝘐𝘬 𝘸𝘦𝘦𝘵 𝘴𝘰𝘮𝘴 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘬 𝘩𝘦𝘵 𝘻𝘰𝘦𝘬𝘦𝘯 𝘮𝘰𝘦𝘵,” zegt ze. De pijn van de afgelopen dagen bleek de voorbode van gordelroos.
Haar man laat me binnen. Ik loop de trap op, zonder te weten in welke hoedanigheid ik haar zal aantreffen — en of ze me nog herkent. Het is zeker negen maanden geleden dat ik hier voor het laatst was. Toen was ze erg verzwakt en mager.
Ik klim in de pen.
Wanneer ik voel dat iets niet klopt. Wanneer ik zie dat regels botsen met menselijkheid. Wanneer richtlijnen wringen met de praktijk. Een van de sportdames van Pilates vraagt geregeld naar ons Pieterpad-avontuur.
“Dat wil ik ook nog wel eens doen, maar m’n man wil niet. Hij vindt ons daar te jong voor. Hij zegt dat we dat later wel doen, als we ouder zijn.” Via een collega kreeg ik het artikel ‘𝘞𝘦𝘳𝘬𝘵𝘢𝘬𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘵𝘪𝘫𝘥’ uit Nursing onder ogen. Deze pagina is een samenvatting van een poll onder verpleegkundigen. Mijn ogen blijven hangen bij de redenen waarom men géén overuren schrijft. Ik voel m’n maag ineenkrimpen. En de tranen springen in mijn ogen.
|
AuteurIn haar werk als complementair en energetisch zorgdeskundige schrijft Miranda over het belang van voelen, vertragen en opnieuw contact maken met jezelf. Ze deelt inzichten en praktijkverhalen die rust, verbinding en bewustzijn stimuleren — voor wie zorg geeft en zoekt naar balans en verdieping. Categorieën
Alles
Archieven
Augustus 2025
|
RSS-feed