Niet durven, toch doen

Werkplezier creëer je zelf. Dat weet ik nu. Ik heb twintig jaar in het bedrijfsleven gewerkt. Ik was goed in wat ik deed. Ik voldeed aan de verwachtingen van de organisatie en collega’s. Ik deed wat er van me gevraagd werd en vaak nog veel meer.

En dat doe ik nog.

Met een heel groot verschil.

Dat ik nu zin heb in m’n dag. Dat ik met energie thuiskom. Dat ik weet waar ik naartoe wil bewegen. Een stip op de horizon heb. En niet langer naar de pijpen van een ander dans, maar mijn eigen dans vormgeef.

Soms struikel ik over mijn eigen voeten. Omdat ik te snel ga. En het leven aan me voorbij raast. Terwijl ik alleen maar mijn ritme hoef te volgen.

Soms val ik over de voeten van een ander. Omdat ik hun tempo wil bijbenen en erbij wil horen. En daarmee over mijn grenzen ga. Terwijl ik alleen maar naar mijn eigen beweging hoef te luisteren.

En steeds vaker dans ik samen met anderen. Omdat ik geloof in de kracht van verbinding. Een bewuste en soms ook onbewuste keuze. Zoals toen collega Mary van Duuren en ik, onafhankelijk van elkaar, hetzelfde idee opperde: een bundel met verhalen uit de praktijk. Door medewerkers, vrijwilligers en mantelzorgers. Mijn drijfveer? Een positieve en vooral ook andere kijk op de zorg creëren.

En steeds vaker word ik uitgenodigd om een dans uit te voeren die ik niet ken. En voel ik een ‘ja’ vanuit m’n hart. Terwijl alles in m’n lijf ‘nee’ schreeuwt. Zoals het moment toen me gevraagd werd of ik tijdens de boekpresentatie een van mijn blogs wilde voordragen.

Steeds vaker voel ik mijn angsten.
En doe ik het tóch.
Zodat ik blijf groeien.
En dromen uitkomen.

Zoals vandaag, op de Dag van het werkplezier. En alle medewerkers, vrijwilligers en mantelzorgers een exemplaar ontvangen van ‘Geluk is om te delen. Een bundel van plukjes geluk.’

Mijn dank gaat uit naar Avoord voor het omarmen en het uitvoeren van ons idee. En aan een ieder die heeft bijgedragen aan de totstandkoming van dit geweldige boek vol geluksmomenten. Ik voel me dankbaar en trots! ❤️