|
Het was een tijdje geleden dat ik haar voor het laatst zag. Waar we elkaar eerder meerdere keren per week spraken, zit er nu soms een paar weken tussen. En telkens als we elkaar dan weer zien, zegt ze — zoals altijd met die herkenbare Brabantse klank in haar stem:
“Oh, ben jij het. Dat vind ik fijn. Ik dacht even dat je een andere baan had.”
0 Comments
Op ons intranet staat een bericht over de toekomst van de zorg. Over hoe we het werk gedaan krijgen. Het eindigt met: “Heb je een idee? Mail me!”
Nou, dat laat ik me geen twee keer zeggen. Heel even dacht ik dat ik in een aflevering van Bananasplit was beland toen ik vorige maand werd gebeld door Jan Snoek, persoonlijk adviseur van de Koning.
Ik kijk in zijn ogen. In een fractie van een seconde schiet de gedachte door me heen dat deze man doodgaat. En in diezelfde seconde schiet me een lezing over stervensbegeleiding te binnen.
Ik zet “Lang zal ze leven” in zodra ze opendoet. Ze lacht. Ze weet dat ze jarig is. In de keuken staan gebakbordjes en koffiekopjes klaar. “Vandaag komen mijn vriendinnen,” zegt ze. Maar ik weet dat ze vandaag naar de dagopvang gaat.
Ze is een uur geleden overleden. M’n collega van de nachtdienst heeft net de overdracht aan ons gedaan, en gezamenlijk lopen we haar kamer binnen.
“Ik heb mijn dochter weer ontmoet.” Ze straalt van oor tot oor. Na een lange periode van stilte en gesloten deuren heeft ze haar dochter weer gezien.
Het is even na twaalven wanneer ik aanbel voor de ochtendzorg. Later dan gepland. Terwijl ik mijn excuses maak, voel ik het al: ze zullen die woorden van me waarschijnlijk niet nodig vinden. Toch bied ik ze aan. Niet omdat ik iets had kunnen veranderen aan de vertraging, maar omdat ik me kan indenken hoe het is om te wachten als je afhankelijk bent.
Terwijl de bomen hun blad verliezen, is voor hem de tijd aangebroken om het leven los te laten. Hij voert zichtbaar een innerlijke strijd. Dat spreek ik naar hem uit terwijl ik zijn handen vastpak. Hij lacht zwakjes. “Dat kan je wel zeggen. Dit is niet even gedaan.” Zijn ogen kijken dwars door me heen. Zijn oren horen mij nog.
Haar oma vertelt over de heerlijke dag die ze heeft gehad met opa. Al wandelend langs het water en de molen. Opa die weer eens wilde vissen en oma die toekeek. De prachtige bloesem die bloeide en het zonnetje dat scheen.
|
AuteurIn haar werk als energetisch zorgdeskundige en als complementair zorgverlener schrijft Miranda over het belang van voelen, aandacht & contact bij angst, onrust en spanning. 
Categorieën
Alles
Archieven
April 2025
|
RSS-feed
|
|
© COPYRIGHT 2019. ALL RIGHTS RESERVED.