Moed

Een gevoel van ongemak maakt zich van mij meester. De stemmetjes in m’n hoofd ratelen. Kan ik dit wel vragen? Is het wel gepast? Hoe gevoelig ligt dit? Ik heb haar nog maar een paar keer gezien, maar hierover hebben we elkaar nog niet eerder gesproken.

Ik besluit alles wat zich in mij aandient er te laten zijn. In zachtheid. De angst. De twijfel. En met enige aarzeling in m’n stem vraag ik hoe het met haar man gaat.

“Het gaat. Er zijn dagen dat hij helder is. En dagen dat het mis is.” Daarmee doelt ze op de geheugenproblemen die dan de kop opsteken.

Zij woont hier. In een prachtig huis met vrij uitzicht. Hij woont daar. In een kleinschalige groepswoning.

Ze vertelt dat hij zingt. Hele dagen. Hij zit bij het koor. Ze glundert van oor tot oor als ze dit vertelt. “Als we straks klaar zijn, laat ik je een filmpje zien als je dat leuk vindt”, zegt ze verheugd.

Ondertussen doucht zij zich. Ik sta er bij, maar dit is puur zodat zij zich veilig voelt. Ze is een keer gevallen waarna ze een half jaar heeft gerevalideerd. De angst zit nog in haar lijf. Langzaam zet ze stapjes naar zelfstandigheid. Langzaam groeit haar vertrouwen weer.

Eenmaal afgedroogd en aangekleed, sprint ze bijna met haar rollator de woonkamer in en pakt haar mobiel. Ik ga naast haar zitten. “Heb je hier wel tijd voor?” vraagt ze tussen het snelle zoeken door. “Ik maak hier tijd voor”, zeg ik en ga naast haar zitten. Daar komen de foto’s en de filmpjes. Ik zie een glunderende man die voor een band staat te dansen. Hij zingt ieder woord met de zanger mee.

Dit stukje van zijn hersenen is niet beschadigd. Daarom kan hij alles onthouden als het over muziek gaat. Dit talent lag waarschijnlijk al z’n hele leven in hem verborgen. Hij heeft er nooit wat mee gedaan. Thuis zong hij nooit. Laat staan optreden. Nu treedt hij ermee naar buiten en is het zijn passie. Ook voor collega’s en medebewoners is hij de vrolijke noot op de afdeling. Zij geniet zichtbaar van zijn geluk.

Inspiratie van een man die ik nog nooit heb ontmoet. Een waardevolle les om de moed er niet in te houden, maar de moed eruit te laten om het de ruimte te geven, zodat het kan groeien.

Ik kijk naar haar gezicht. Ze straalt. “Ik geef toe. Het is echt niet gemakkelijk. Maar als ik dit zie, dan hou ik misschien nog wel meer van hem dan ooit.”

Het vraagt moed om de ander de ruimte te geven om te zijn wie hij is. ❤️