Ja zeggen, nee voelen

“Ik wil dat eigenlijk niet. Ik heb daar helemaal geen zin in.”

Haar dochter heeft een afspraak gemaakt met iemand, die komt praten over een pasje voor een taxi. Zodat ze zelfstandig naar haar zoon kan die een uur verderop woont of een stad kan bezoeken.

Ik vraag haar of ze dit heeft uitgesproken naar haar kinderen. “Dat vind ik heel lastig. Ze bedoelen het goed hè.”

Nee dus.

Wekelijks ben ik getuige van dit soort ‘bekentenissen’. Waarin ouderen - voornamelijk vrouwen - zich niet écht uitspreken. Uit schuldgevoel. Uit angst voor een discussie of confrontatie. Dus zeggen ze automatisch ‘ja’ op een voorstel of vraag, ook als ze van binnen eigenlijk een ‘nee’ voelen. Of als ze het nog niet weten en bedenktijd nodig hebben.

“Ik heb je aangemeld voor de dagopvang. Dan ontmoet je nieuwe mensen. Dat ga je vast leuk vinden. Denk je ook niet?”

“Ik heb alvast een zaaltje gereserveerd voor je verjaardag. Je viert het toch wel hè? Dan kan de hele familie komen. Jij hoeft niets te doen.”

“Hoezo niet? Vorig jaar ging je ook mee naar de familiedag. We halen je op en brengen je thuis. We hebben alles al geregeld.”

Er wordt niets gevraagd.
Er wordt voorbij gegaan aan het gevoel.
Er wordt niet afgestemd op de behoefte.

Vanuit liefde en de gunfactor oh zo goed bedoeld. Maar veel vaker nog vanuit angst voor eenzaamheid, achteruitgang of verlies van de ander. En wordt er krampachtig vastgehouden aan ‘het oude’.

“Ik stond tien jaar geleden anders in het leven dan nu.”

Ze zoekt liever haar vertier binnen de locatie waar ze sinds twee maanden woont. In samen bewegen, kaarten of een middag bingo. Veel drukte of mensen om zich heen kost haar tegenwoordig meer energie. Als ze zich moe voelt, vindt ze het heerlijk om zich terug te kunnen trekken en de rust te nemen. Ze hoeft niet meer ver weg en al zeker niet alleen met een taxi.

“Die behoefte is veranderd naarmate ik ouder ben geworden. Ik ben 87 hè. Soms lijkt het alsof ze denken dat ik eeuwig jong blijf.”

Een dag later zegt ze triomfantelijk: “Ik heb nog eens nagedacht over wat je zei. En ik heb eerlijk gezegd dat ik er geen behoefte aan heb.” Ze zucht en geeft aan dat het haar heeft opgelucht.

Nog geen vijf minuten later vervolgt ze dat ‘ze’ met allerlei argumenten kwamen, waardoor ze zich toch had laten overhalen. En de aanmelding voor het pasje nu de deur uit is…

“Ja ma, dat zeg je nu, maar straks ben je er echt heel blij mee.”

Er wordt niet met aandacht geluisterd.

En nu ze eenmaal ‘ja’ gezegd heeft, heeft ze het gevoel dat ze er niet meer onderuit kan, dus maakt ze er maar het beste van.

Ze heeft ermee geoefend en daar complimenteer ik haar voor. Ook ik blijf oefenen in ‘ja’ zeggen als ik ook echt een ‘ja’ voel. En dat lukt nog lang niet altijd. Voelen en aandacht helpen mij hierbij. Duidelijkheid naar de ander begint namelijk bij duidelijkheid naar mezelf. ❤️