Uit mijn hart

“Jou heb ik volgens mij nog niet eerder gezien.” Ik stel me aan haar voor. Ze blijft m’n hand vasthouden, terwijl ze vervolgt dat ze het niet zeker weet, omdat ze al op leeftijd is en weleens wat vergeet.

“Jou heb ik volgens mij nog niet eerder gezien.” Ik stel me aan haar voor. Ze blijft m’n hand vasthouden, terwijl ze vervolgt dat ze het niet zeker weet, omdat ze al op leeftijd is en weleens wat vergeet.

“U gaat ook al heel wat jaren mee heb ik vernomen. Hoe is het voor u om 93 jaar te zijn?” Ze vindt het lastig dat mensen om haar heen wegvallen. En vertelt dat haar broer vorige week is overleden.

Een paar dagen eerder heeft een collega me geïnformeerd over haar achtergrond. Ze heeft haar beide heupen kort na elkaar gebroken en is hieraan geopereerd. Ze bleek bij opname in het revalidatiecentrum ‘niet-revalideerbaar’ vanwege haar cognitieve beperkingen. Hierdoor verblijft ze momenteel tijdelijk ter observatie op een van onze locaties tot er een passende woonoplossing voor haar gevonden is. Ze is zeer onrustig, zit met zichzelf in de knoop. Als ze op bed ligt, wil ze naar de woonkamer. Zit ze in de woonkamer, wil ze naar bed. En dat ongeveer met alles.

Ik leg haar uit dat ik iets kan doen met m’n handen waardoor ze mogelijk meer rust ervaart in haar hoofd. “Dat wil ik heel graag”, zegt ze. “Het is soms zo’n warboel daarboven.” Ik leg mijn handen in haar schoot en nodig haar uit mijn handen te voelen. “Die zijn warm!”, roept ze uit. Dan blijft ze even stil. “Waar komt die warmte vandaan? Komt dat uit je hart?” en ze kijkt me vragend aan. Ik bevestig dat die warmte inderdaad uit mijn hart komt.

Ik zet rustgevende muziek aan op de achtergrond en start met Healing Touch interventies op haar hoofd. Al vrij snel sluit ze haar ogen. Regelmatig ontsnapt er een diepe zucht uit haar mond. “De warmte van jouw handen zit nu in m’n hoofd. Dat voelt prettig.”

Binnen no time ligt ze er ontspannen bij en in een diepe slaap. Wanneer ik een van haar handen aanraak, opent ze kort haar ogen en zegt “Hee, een nieuw gezicht!” Ik blijf haar hand vasthouden. Ze mompelt nog wat over dat ze dan wel uit bed had kunnen komen nu ik er was en of ik toch wel een stoel aangeboden had gekregen. Ik wrijf over haar hand en geeft bevestigende antwoorden. Daarna vervolg ik de behandeling en zakt ze opnieuw weg in een diepe slaap. De aanwezige vrijwilligers houden haar in de gaten wanneer ik vertrek.

Enkele uren later is de onrust teruggekeerd. Iets in mij voelt teleurstelling. Iets in mij hoort de collectieve tendens die heerst in dit land. Dat onrust of ongemak snel weg moet, opgelost of gefixt. Tot ik me weer bewust wordt dat een quick fix niet bestaat. Iedereen een eigen verhaal met zich meedraagt. En zij zelfs een hele geschiedenis. Wel geloof ik dat structurele oprechte aandacht en aanraking in contact kan helen. Waarin vertrouwen en veiligheid de basis zijn.

Complementaire interventies zijn er ter ondersteuning. Niet om iemand beter te maken, maar om iemand te helpen zich beter te laten voelen. Al is het maar voor even. ❤️