Eerst de mens, dan de regel

Zodra ik de woonkamer binnenstap, komen de tranen. Ik hang m’n jas over de stoel en ga naast haar op bed zitten. Ik sla een arm om haar heen en laat haar huilen.

Zo zitten we minutenlang. Dan vertelt ze over haar zorgen. Om een familielid en om haar gezondheid. Er speelt momenteel veel en alles lijkt tegelijk te vallen.

“Volgende week is de sterfdag van onze dochter, dat speelt ook nog mee,” zegt haar man die inmiddels is binnengelopen. Hun dochter is een paar jaar geleden plotseling overleden.

“Miranda, jou kan ik vertrouwen. Daarom vertel ik dit allemaal tegen jou.” Haar woorden raken mij. Ik stop met zwachtelen, pak haar beide handen en kijk in haar ogen. “Lieverd, een mooier compliment kan je mij niet geven. Oprecht. Dank je wel.” De tranen staan wederom in haar ogen. En nu ook in die van mij.

Ik ben me ervan bewust dat ik hier al langer aanwezig ben dan de zorgverzekeringswet vergoedt. Er wachten nog andere cliënten. Tegelijk zijn dit de momenten dat ik de liefde voor m’n werk voel. Voor de mensen. Voor hun levensverhalen. Die momenten dat het écht ergens over gaat en niet alleen over het weer. Als het gaat over leven. Over dood. Over pijn. Over verdriet. Over blijdschap. Over trots. Over succes. Over angst. Of over boosheid. Hierin zitten de echte verhalen. Hierin zit leven. En daar hou ik van.

“Ik zie bij jou gewoon de opluchting. Je hebt meer rust in je gezicht”, zegt haar man tegen haar.

“Dit is zo’n moment.” Terwijl hij dit zegt, wijst hij naar de bundel met geluksmomentjes van Avoord die in de kast staat, waarin enkele van mijn verhalen gedrukt staan. “Dit is, dit is… wie jij bent”, zijn zijn woorden naar mij. 

‘Eerst de mens, dan de regel’ las ik recent in een vakblad. En zo is het. Waarin het creëren van een gevoel veiligheid en vertrouwen voor mij met stip op nummer één staat. En moeten veranderd in ontmoeten, prestatie in relatie en doen in zijn. ❤️