Hartverscheurend

“Je moet geen oude boom verplanten. Zo zeggen ze dat toch?”, zegt hij met een flauwe glimlach.

Ik zie hem zitten met twee tafelgenoten. Hij zwaait me gedag. Ik kniel op m’n hurken naast zijn stoel en vraag hoe hij zich voelt. “Het is moeilijk. Ik ben hier veel alleen.”

Een week geleden is hij van zijn vertrouwde (t)huis verhuisd naar een appartement in het verpleeghuis.

De laatste avond voor zijn verhuizing was ik bij hem. Ik zie hem nog staan. Al pratend met zijn zoons over de laatste spullen die in de bus werden geladen. Hij houdt van gekheid en praten, maar hij is ook heel gevoelig.

Ik had m’n hand op zijn schouder gelegd. Hij had zijn hoofd geschud. “87 jaar… 87 jaar heb ik hier gewoond… geleefd…” En begon onbedaarlijk te huilen.

“Ik weet dat het niet anders kan. Maar dit hier…” Hij wees naar buiten. Geboren en getogen op deze plek. Z’n hele leven in het buitengebied gewoond. Op een boerderij met koeien en varkens wat later een kwekerij is geworden. “Het is een mooi appartement hoor. Maar geen uitzicht. Het voelt zo opgesloten daar.”

Een praktijksituatie met zichtbare en onzichtbare worstelingen.
Hij die wilde verhuizen. Zij die bleef zeggen dat ze haar met geen stok uit haar huis zouden krijgen.
Hij die zei dat zij hulp nodig had. Zij die zei dat hij hulp nodig had.
Hij die in het ziekenhuis belandde door problemen met zijn katheter. Zij die een dag later ten val kwam en ook werd opgenomen in het ziekenhuis.
Hij die in het ziekenhuis te horen kreeg dat er een appartement aan hem was toegewezen. Zij die terug wil naar huis.

“Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor alle hulp. Jullie zijn allemaal even lief.” De tranen biggelde opnieuw over zijn wangen.

Loslaten.
Keuzes maken.
Hij die alleen is verhuisd.

Ik vraag of zij inmiddels anders is gaan denken over de situatie. “Nee. Maar ze wil sowieso niet meer met mij wonen. Ze kent al jaren geen naastenliefde meer. Ze heeft me nooit bezocht in alle keren dat ik in het ziekenhuis lag.”

Hij die haar trouw blijft en vanmiddag met hun zoons bij haar op bezoek gaat op de revalidatieafdeling waar ze nu verblijft.

Hartverscheurend.

Ik voel het ongemak in mijn lijf toenemen. Iets in mij zoekt naar woorden om hem op te beuren. Iets in mij wil een grapje maken zoals hij zelf ook vaak doet. Alleen maar omdat het me raakt en ik geen idee heb wat ik tegen hem moet zeggen. Dus zeg ik dat maar.

Een ingrijpende gebeurtenis hoeft niet kleiner, makkelijker of mooier gemaakt te worden dan het is. Dit is wat het is. En mag er zijn.