Win-win

“Mijn benen zijn blij dat jij er bent”, zegt ze triomfantelijk, wanneer ik voor haar plaatsneem op mijn knieën. Ik ben nog niet eens begonnen, maar ergens voelt ze wat er komen gaat.

“Mijn benen zijn blij dat jij er bent”, zegt ze triomfantelijk, wanneer ik voor haar plaatsneem op mijn knieën. Ik ben nog niet eens begonnen, maar ergens voelt ze wat er komen gaat.

Dat ze deze woorden naar mij uitspreekt, verrast me enorm. Ik kom nu anderhalf jaar een keer per week bij haar. En eindig standaard met een voetmassage. Feit is alleen, dat als ik weg ben en een kwartier later terug zou komen, ze geen idee meer heeft, dat ik net geweest ben.

Haar voeten hebben heel wat meegemaakt in vijfennegentig jaar. Ze heeft altijd veel gesport en gelopen. “En ze dragen natuurlijk mijn lichaamsgewicht. Die mogen best een beetje verwend worden”, zegt ze met een glimlach.

De wrijving van m’n handen stimuleert de bloeddoorstroming. Ik voel dat haar voeten langzaam wat warmer worden.

“Ik vind het zo heerlijk als je dit doet”, zegt ze. Ze leunt achterover in haar stoel, zucht een keer diep en sluit haar ogen.

Ik geloof dat het lichaam een geheugen heeft. Een geheugen waarin nare ervaringen liggen opgeslagen. Maar ook fijne gebeurtenissen. En ook al weet ze m’n naam niet meer of is ze vergeten dat ik gisteren geweest ben, haar benen en voeten kennen mijn handen. Mijn aanraking. Mijn intentie. Dat voelt ze dwars door alles wat ze niet meer weet heen.

Ook ik merk dat ik zak in m’n lijf. Onbewust zat mijn ademhaling nog erg hoog door gebeurtenissen eerder op de avond. Ook ik zucht een keer diep en voel mijn schouders ontspannen.

Een kort moment van aandacht. Voor haar. Maar ook voor mezelf. Ontspanning die werkt voor beiden. Een mooie win-win situatie!