Loslaten

“Wat?” Mijn ongeloof moet door de telefoon heen hebben gedenderd. Wanneer ik hoor dat het uw eigen keuze is geweest tegen het advies van de artsen in, vloek ik inwendig.

Ik probeer in korte tijd zoveel mogelijk informatie te verzamelen, waarmee ik m’n collega’s kan voeden, die morgen de zorg weer bij u opstarten. Al wordt me totaal niet helder waar dit uit moet bestaan. Uw zoon weet het evenmin.

De arts heeft u duidelijk gemaakt dat het natrium tekort kan lijden tot een coma, waarna u binnen korte tijd komt te overlijden.

U zegt A. U doet B. Al zolang u in zorg bent. Daar zit een verhaal achter. En kent een oorzaak: angst. Veel en diepe angst. Voor de dood. En voor nog heel veel meer.

Ik voel boosheid opborrelen. Teleurstelling. Onbegrip. Schaduwkanten van mezelf die ik echt lelijk vind, maar er wel zijn.

En zoals altijd evalueer ik met mezelf emotionele triggers als deze. Het begint immers daar waar de emotie gevoeld wordt: bij mij dus. Al waren dat niet de eerste gedachten die door m’n hoofd schoten.

Inmiddels weet ik dat als iets me zo raakt, dat er - onbewust - iets in mijn binnenwereld is aangeraakt wat weggestopt is. Iets dat voortkomt uit een situatie uit het verleden, nooit uit het heden.

Dus wat heb IK hierin aan te kijken?

Ik zet mijn pen op papier en laat de magie ontstaan. De boosheid, de teleurstelling, het onbegrip, het verdriet, de pijn. Ik schrijf alles van me af. Ik schrijf door want ik weet dat onder al deze lagen altijd een angst zit.

Waar ik bang voor ben is dat ik niet de zorg kan leveren die u verdiend. Maar waar ik eigenlijk écht bang voor ben, is dat u komt te overlijden. Door mijn toedoen. Dat ik onvoldoende zorg kan dragen voor u.

Beiden bang.
Voor uw dood.
Dat voelt onveilig.

Ik word me al schrijvend bewust dat ik u had willen ‘redden’. Dat ik me veel te verantwoordelijk heb gevoeld voor uw welzijn. Dat dit uw keuze is. Niet de mijne. En dat ik uw keuze niet hoef te begrijpen, maar wel heb te accepteren.

Ik ben u dankbaar voor de inzichten. Nu kan ik u weer zien zoals u bent. Met uw geschiedenis en uw unieke levensverhaal.

In de dagen die volgen kom ik een tot twee keer per dag bij u. Het zijn intensieve momenten waarin m’n emoties hebben plaatsgemaakt voor liefde. En ik er gewoon ben. Een vertrouwd gezicht voor u. Een baken van rust voor uw zoon die het soms teveel wordt. En doe wat nodig is.

Nu zit ik naast het bed waar u opgebaard ligt. “Niet knoeien op m’n moeder hè”, zegt uw dochter met een knipoog wanneer ze me een kop koffie geeft.

Bij het afscheid wrijf ik nog eenmaal over uw voeten. Die voeten die ik zo vaak gemasseerd heb om het vocht er wat uit te halen. En draai me om. Geef uw zoon en dochter een knuffel en trek de deur achter me dicht. Het is goed zo.

“Loslaten is niet zorgen voor, maar geven om.
Loslaten is niet oordelen, maar de ander toe te staan mens te zijn.”

©️ Uit het gedicht ‘loslaten’ van Nelson Mandela