Lichtpuntjes

Ik zeg mevrouw goedemorgen, loop haar kamer binnen en ga naast haar zitten. “Het is al even geleden dat ik bij u geweest ben. Herkent u me nog?”

Ik zeg mevrouw goedemorgen, loop haar kamer binnen en ga naast haar zitten.

“Het is al even geleden dat ik bij u geweest ben. Herkent u me nog?”

“Meid, ik herken je gezicht, ik ben alleen even je naam kwijt, sorry.”

Sorry? M’n halve gezicht is bedekt met een mondkapje, ik ben drie weken niet geweest en u ziet meer collega’s op een dag. Ik zou het ook echt niet meer weten.

In plaats daarvan zeg ik: “Dat geeft helemaal niks, mijn naam is Miranda.” Haar ogen dwalen af naar de badge die ik draag waarna ze mijn naam nog een keer herhaalt.

Ineens schieten haar ogen omhoog en kijkt ze me ernstig aan. “Jij hebt toch geen Corona gehad zeker?”

Ik vertel haar dat dit helaas wel het geval was en dat ik vandaag weer een paar uur op de woongroep kom ondersteunen. We kletsen samen wat over haar kinderen en kleinkinderen. Vanmiddag komt haar zoon, daar kijkt ze naar uit.

“Kind, ik ben blij dat je er weer bent. Dank je wel voor je tijd. Jij wist trouwens nog wel wie ík was hè?”

Terwijl ik richting de deur loop om koffie voor haar te gaan halen, klinkt haar stem als die van een overbezorgde oma: “Beloof je me dat je rustig aandoet? Pas goed op jezelf hoor.”
​
Ze is een van m’n lichtpuntjes deze ochtend. Fijn om weer in verbinding te zijn.