Licht in de duisternis

“Je bent te laat. Ik ben al vanaf half vijf wakker. Ik ga dood, weet je dat?”

Ik stap de woonkamer binnen en zie je vermagerde lichaam in een bed liggen dat voor het raam staat. Dit is onze eerste kennismaking.

Ik wurm me tussen het bed en de bank, kijk je aan en waag het erop. “Ik start pas om zeven uur dus sorry als ik wat laat ben.” Ik laat je mopperen. Je hebt duidelijk nog even ruimte nodig om uiting te geven aan je ongenoegen over van alles.

Tijdens de zorg aan jou schommelen je emoties tussen humor, frustratie en wanhoop. Je vertelt dat ‘het’ vanavond al gaat gebeuren in tegenstelling tot het nieuws wat bij mij bekend was. Botkanker met uitzaaiingen in het gehele lichaam. Je bent er klaar mee.

Het is even stil. Je handen zoeken contact met de mijne. “Mijn excuses. Sorry dat ik daarnet zo bot tegen je was toen je binnenkwam. Ik vind het echt erg dat ik zo deed.”

Ik hou je vast, kijk je aan en zeg dat het oké is, dat het ook niets niks is allemaal en dat ik me kan voorstellen dat je gevoelens een uitweg zoeken in deze situatie.

Ik ga bij je op bed zitten. Je pakt als vanzelf mijn handen weer stevig beet. Ik vraag wat voor leven je gehad hebt. “Oh meid, ik heb zo’n mooi leven gehad!”

Je vertelt over de fijne, maar ook over de zeer moeilijke momenten in je leven. “Zie je dat doek achter mij, met die zwarte en witte lijnen?” Ik kijk naar de muur achter je bed. “Dat heb ik laten maken. Als symbool. Dat hoe zwaar het leven soms ook is, als je blijft doorzetten, er ook zoveel mooie dingen zijn.”

Ik kijk naar het doek en daarna naar jou. “Prachtige symboliek. Het licht is altijd sterker dan het donker. Daar geloof ik in. Dat neem ik eruit mee. Dank je wel.”

Je lip begint te trillen en de tranen stromen over je wangen. “Dat vind ik mooi. Dat je dat ziet. En meeneemt je leven in.”

En zo zitten we nog even samen op je bed. Onze handen in elkaar gevouwen. Ik ben drie kwartier binnen en het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Connectie van hart tot hart.

Ik geef je een knuffel en sta op om te gaan. “Kom je morgen weer?”, vraag je verheugd. Een paar seconden later besef je opnieuw dat jouw leven eindigt. “Ik zal er zijn, alleen ik gok dat jij tegen die tijd niet meer terugpraat”, zeg ik, waarna we beiden moeten lachen.

Wanneer ik de volgende ochtend de auto parkeer, komt je nicht mij tegemoet. “Hij is vijf minuten geleden overleden.”

Uit respect voor jou en je naasten verleen ik de eerste zorg voor de uitvaartonderneming komt.

“Ik ben blij dat je hem nog hebt mogen ontmoeten. Hij is het licht blijven zien tot het laatste moment”, zegt je partner.

Tussen het afscheid nemen en de weg naar buiten, hoor ik je partner, tegen de inmiddels binnengedruppelde familieleden, praten over de symboliek van ‘uw doek’.

Jij bent naar het licht gegaan. Maar je kunt er zeker van zijn dat jouw licht met liefde wordt doorgegeven. ❤️