Gevoelsmens

Je bent 62 jaar. Vader van een stel tieners. Diagnose: uitgezaaide longkanker. Acht maanden geleden kreeg je te horen dat je het einde van de week niet meer zou halen. Jouw wil om te leven zorgde ervoor dat die mededeling geen waarheid werd. Afgelopen periode is jouw lichaam echter steeds meer gaan haperen. En voel je aan alles dat jij deze strijd niet meer gaat winnen.

Een vriendin vroeg mij laatst hoe ik met dit soort situaties omga. Wat mijn manier is van loslaten. Nou. Dit. Delen. En schrijven. Want dan ga ik namelijk pas écht voelen. En ging ik dáár vanmorgen even volledig aan voorbij…

Ik kreeg de kans afscheid van jou te nemen. Waardevol, emotioneel en moeilijk tegelijk. Op dat moment sta ik er, ben ik er, praten we, delen we. Kan ik er zijn voor jou.

“Dank je wel dat ik een kijkje mocht krijgen in jouw leven. Het was me een eer dat ik jou mocht leren kennen”, zeg ik tegen je, terwijl we de armen om elkaar heen geslagen hebben.

Die had je niet zien aankomen.
“Echt…?!”
De tranen stromen over je wangen.

Je ziet ons soms vaker dan je beste vrienden. “Je wordt een beetje part of the family hè…”, zegt je zus. En zo voelt het ook. Wij mogen zo dichtbij jou komen. Letterlijk en figuurlijk. We zien jou op de meest kwetsbare momenten. Van vechten tot vluchten tot aanvaarden in dat wat is. Van verdriet tot verwarring tot onbedaarlijk lachen. Want humor, dat heb je.

Ik loop de deur uit en de tranen branden achter mijn ogen. Ik stap de auto in, haal een paar keer diep adem en vervolg mijn route. Bij iedere cliënt die volgt, draai ik een knop om en kan daar zijn. En ieder moment dat ik weer een deur sluit, wellen de tranen opnieuw op in m’n ogen. Ik ben me bewust van m’n lijf. Ik voel hoe m’n longen de ruimte willen krijgen en hoe m’n keel begint te verkrampen. Ik weet heel goed wat mij te doen staat.

Terug op kantoor tref ik een paar collega’s. “Mag ik even m’n hart luchten bij jullie?” vraag ik en dan komen de tranen. Waardoor ik letterlijk en figuurlijk weer lucht krijg.

In dit soort situaties gaat mijn overlevingsmechanisme in werking. Ik vlucht en ga volledig ‘op alleen’. Hulp vragen, een moment voor mezelf nemen of even delen komt dan gewoon écht niet in m’n hoofd op.

Dankbaar voor de veiligheid en het vertrouwen dat ik mocht ervaren. Wat mij betreft essentieel om emoties de ruimte te geven. Jij hebt die ‘basis’ ook ervaren vertel je, waarna je jouw dankbaarheid uitspreekt: “Ik had nooit gedacht dat de thuiszorg zoveel voor mij zou gaan betekenen. Jullie allemaal. Stuk voor stuk. Echt.”

Raken. Geraakt worden.
Dit is het mooiste wat ik leer. Iedere dag.
En dit kan ik alleen ervaren als ik m’n hart openhoud en alles omarm wat ik voel. Liefde én angst, blijdschap én verdriet, vertrouwen én onzekerheid, maar ook begin én einde.

Ons afscheid is definitief, de herinnering aan jou onuitwisbaar.

Dankbaar dat jij mij herinnerd hebt aan wie ik in de kern ben: een gevoelsmens ❤️

Naast mijn praktijk aan huis, ben ik werkzaam binnen de thuiszorg. Ik deel regelmatig mijn ervaringen via blogs op mijn website, LinkedIn, Facebook en Instagram. Voor een holistische kijk op gezondheid en zorg. Voel je vrij om jouw beleving hieronder te delen ter lering en inspiratie, want zorgen doen we samen!