Veerkracht

“Zuster…?” vraagt hij, zoals altijd, bij binnenkomst. Ik noem mijn naam en zie de herkenning oplichten in zijn ogen. “Oh ja, zuster Miranda uit Etten-Leur.” Een spelletje dat we in de loop der tijd zijn gaan spelen, een ritueel van vertrouwdheid.

Tien jaar geleden verhuisde hij samen met zijn vrouw, die op dat moment aan dementie leed, naar deze plek. Destijds was hij vitaal en actief. In zijn werkende leven had hij altijd leidinggevende functies bekleed, een rol waarin hij voldoening vond en waarin hij zijn sociale en professionele talenten kon ontplooien.

Naast zijn bed staat een maquette, een op schaal gemaakte machine die hij bij zijn afscheid in 1991 kreeg. Het is een tastbare herinnering aan een tijd waarin hij een ander soort grip had op het leven. Met trots vertelt hij er steeds weer over.

De jaren gingen voorbij en hoewel het leven niet zonder uitdagingen was, bleef hij vastberaden en positief. Na klachten aan zijn heupprotese, en een reeks infecties die daarop volgde, is besloten zijn been te amputeren. Waar dit voor velen een dieptepunt zou zijn, bleef hij zich richten op wat er nog wél mogelijk was.

“Ik heb nog veel mobiliteit over. Ik heb een gezond been en kan nog alle kanten op,” zegt hij met een glimlach. Zijn gezonde been stelt hem in staat zich vrij te bewegen, en met de juiste aanpassingen weet hij zich uitstekend te redden. Hij hecht ook waarde aan de relaties die hij heeft opgebouwd en is dankbaar dat hij deze kan blijven onderhouden. Hij zingt in het koor, rijdt zijn rondje in de scootmobiel, geniet van de mensen om hem heen.

“Ik ben heel gelukkig en happy dat ik hier terecht ben gekomen,” vertelt hij. Hij is voor mij een prachtig voorbeeld van hoe het leven niet altijd maakbaar is, maar hoe je eigen instelling een enorm verschil kan maken. Door te kiezen, moeite te doen en geduld te hebben. Ook als je 95 jaar bent.

En zoals altijd, als ik vertrek, sluit hij af met:
“Bedankt voor je hulp, rij voorzichtig en slaap lekker.” Zoals we bij binnenkomst een spelletje spelen, zo sluiten we het gesprek af met deze woorden. Kleine rituelen die houvast geven, in een leven dat steeds verandert. Misschien wel het meest als je ouder wordt. ❤️