Prinsjesdag

“Wat denk jij, wat zou dat nou allemaal gekost hebben, zo’n dag?”

Ze kijkt naar het journaal waarin een samenvatting van de troontrede wordt gegeven.

“… en dan denk ik… Er is al zoveel armoede in de wereld. Ook in Nederland. Moet dat nou zo… zo…?”

“Overdreven?”, flap ik er gekscherend uit. Ze lacht en geeft aan dat ze dat woord niet durfde te gebruiken, maar wel is wat ze bedoelde. Ik vraag haar wat ‘overdreven’ in dit opzicht voor haar betekent. Ze twijfelt, maar daarna komen de woorden. Van de jurken, hoedjes en juwelen naar de Ridderzaal. Die stoel waar de Koning op zit, lijkt haar niet comfortabel zitten. Oh ja, en de hele voorbereiding waarbij ze refereert naar de bloemen, koets, rijtoer en balkonscène.

Om te eindigen met “Maar ja, wie ben ik? Ik kan er niets van zeggen.”

En dan breekt mijn hart. Want deze zin hoor ik vaker dan me lief is. Of het nu gaat om het regeringsbeleid, de miljoenennota of de verkiezingen, de ergotherapeut die haar afspraken niet nakomt, versobering in de maaltijdkeuze tijdens de dagbesteding of het kopje koffie wat ineens uit een grote kan komt in plaats van de koffieautomaat. Ouderen voelen zich niet belangrijk. Niet meer waardevol. Er niet toe doen in deze maatschappij. Dus ik nodig haar uit zich uit te spreken.

“Oh jawel hoor! Wat zou u willen zeggen?”

Ze twijfelt, maar daarna komen de woorden. “Dat ze het geld beter kunnen uitgeven aan dingen die écht noodzakelijk zijn. De zorgverzekering wordt weer duurder. En er komen nog meer bezuinigingen. Hoe moet dat dan voor jullie werk bijvoorbeeld? Er is al te weinig personeel.”

Ik vraag of ze bedoeld dat de balans beter verdeeld mag worden. “Ja, dat. Ik hoef niks extra’s hoor. Ik woon klein, maar fijn. Ben tevreden. Ik heb mijn eigen sociale netwerk, ga drie keer per week naar de dagbesteding, maar dat geldt niet voor iedereen hè.”

Meer gelijke kansen voor iedereen. “Ik zal de Majesteit een brief schrijven met uw verzoek.” Ze begint hardop te lachen en wuift het weg. “Stel je toch voor…?”

De voorgenomen bezuiniging op de ouderenzorg is komend jaar van tafel gelukkig. En het nieuwe kabinet gaat meer kijken naar ‘wat kan wel?’ Een koerswijziging waar mijn hart sneller van gaat kloppen.

Ik zou ze daarnaast willen adviseren meer te gaan voor de binnenkant. Minder te praten, meer te voelen. Zodat waarden als liefde, aandacht, verbinding en contact weer onderdeel worden van onze samenleving. Ook voor onze ouderen. Levert gegarandeerd meer op en kost een stuk minder. ❤️