Nalatenschap

Hij zit buiten in zijn rolstoel als ik me samen met mijn collega meld voor de avonddienst. De avondzon strijkt over zijn gezicht.

Ik vraag naar zijn uitje met Stichting Ambulance Wens. Zijn ogen lichten op. Hij heeft erover geschreven, zegt hij, en verwijst me naar de website. “Het was zo uit mijn vingers gerold,” voegt hij toe. De woorden kwamen als vanzelf.

Sindsdien schrijft hij veel. Die dag heeft iets in hem aangewakkerd. Hij zet zijn gedachten op papier, denkt na over zijn uitvaart. Wat begon met een paar anekdotes groeide uit tot een reeks verhalen. Mensen om hem heen willen spreken op zijn afscheid. Hij wilde wat input geven, maar het liep uit de hand. “Je hoort weleens van mensen die een boek schrijven over hun leven,” lacht hij. “Nou, bij mij begint het erop te lijken.”

Hij wil iets nalaten. Inspireren. “Ik hoop dat het je gegeven is om alles te schrijven wat je nog wilt,” zeg ik. Hij knikt. Zijn lijf laat hem steeds sneller in de steek, sneller dan hij kan bijbenen. Maar hij wil nog niet dood. Zijn geest is sterk. Schrijven geeft hem energie. Er ontstaat vuur in zijn ogen. Het helpt hem in zijn rouwproces. Het heelt.

Ik vertel dat ik ook schrijf. Over mijn ervaringen in de zorg. Deels als verwerking, maar vooral om mensen anders te laten denken, bewuster te maken. “Je slaat de spijker op z’n kop,” zegt hij. “Dat is precies wat ik ook wil.” Hij denkt na over hoe hij zijn verhalen verder kan delen.

Soms twijfel ik of ik een blog moet plaatsen. Maar hij inspireert me om te blijven schrijven. Om niet te wachten tot het moment dat ik terugkijk op mijn leven, maar om nú te spreken.

Ik ben hier maar één keer per week en besluit mijn blog via een collega aan hem te laten lezen en zijn toestemming te vragen om dit te delen. Zodat hij bij leven weet dat hij iemand heeft geraakt. Dat zijn woorden niet verloren gaan.

Dit is alvast een begin. ❤️

Klik op deze link voor zijn verhaal.