Lichtpuntjes

“Zo! Dat noem ik nog eens wat gymnastiek in de avond!” roep ik, terwijl ze haar benen de lucht in gooit, zodat ik haar steunkousen kan uittrekken.

“Goed hè, voor iemand van bijna 93!” zegt ze triomfantelijk. Iedere ochtend doet ze 100 beenoefeningen: 50 keer de knieën naar zich toe en 50 keer de benen omhoog.

Toen ze ziek was, moest ze stoppen. En dat merkte ze meteen. “Ik werd het me gelijk gewaar, het zakte direct in.” Dus begon ze opnieuw, langzaam opbouwend van 50 naar 75 en uiteindelijk weer naar 100. Hoe lang ze dit al doet? Geen idee. Het hoort bij haar ochtendroutine, zoals tandenpoetsen of ontbijten.

Dit jaar ontwikkelde ik mijn eigen routine: elke dag wandelen. Ook als ik geen zin heb of moe ben, ga ik toch. Juist dan is het extra belangrijk om in beweging te komen. Inmiddels zit ik op 11.000 stappen per dag. Niet omdat ik moet, maar omdat het goed voelt. En dat bevalt mijn lichaam én geest goed.

Haar armen traint ze ook, maar op haar eigen manier. Door een frozen shoulder kan ze ze niet goed optillen, dus schuift ze haar armen aan tafel heen en weer. Ze past zich aan zonder klagen.

“Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. En blijven bewegen.”

Om haar geheugen scherp te houden, puzzelt en leest ze veel. “Meer kan ik niet doen, hè?” Helaas moet ze nog vier maanden wachten voordat haar staaroperatie kan plaatsvinden. Ook daarin kijkt ze naar haar eigen invloed: wat kan ze wél doen?

“Ik ben blij dat ik 93 jaar mag worden. Met de nadruk op mag.” Ze is dankbaar voor wat er is, ondanks alles wat tegenzit. Vandaag werd haar zus plots onwel en moest met de ambulance mee. Een schrikmoment, maar ook nu ziet ze wat wél goed ging. “Gelukkig gebeurde het hier, bij mij, en niet ergens alleen op straat.”

Kiezen waar je naar kijkt, ook dat is een vorm van beweging. Lichtpuntjes zijn er altijd. Je hoeft ze alleen maar te willen zien.