Belofte

Hij blijft mijn hand vasthouden terwijl ik me aan hem voorstel. En feliciteer hem met zijn verjaardag.
“79 lentes jong, hoorde ik!”
Ik vraag naar zijn dag gisteren. Hij kan zijn ogen nauwelijks openhouden van vermoeidheid, maar ik versta dat hij het leuk heeft gehad.

Mijn collega’s hebben alles in het werk gesteld om hem voor zijn verjaardag een weekend naar huis te laten gaan. Hij woont al enige tijd op een van onze locaties, in een woongroep.

Zijn vrouw vertelt dat hij vannacht opvallend rustig was. Zijn zoon vult aan dat hij zijn verjaardag grotendeels met gesloten ogen doorbracht. Niet zoals ze hem kennen. Hij die normaal altijd zingt — overal, altijd. Nu niet.

We bespreken wat er mogelijk speelt.
Van een klimaatgeregelde woongroep naar een warm appartement.
Van een vertrouwde zorgomgeving terug naar huis — ook vertrouwd, maar toch een grote verandering.
En dan de prikkels. Hij lijkt tijd nodig te hebben om te reageren. Alles gaat trager.

“Opa, heb je de kaarten al gelezen?”
“Opa, pak je cadeaus nou uit!”
Zijn kleinkinderen stelden de ene vraag na de andere. Het was gezellig geweest, zeker. Maar ook veel. Misschien wel te veel. Voor hem. Voor zijn welzijn.

Hun zoon had die gedachte al voorzichtig met zijn moeder gedeeld.
En dan hoor ik zijn vrouw zachtjes zeggen:
“Het is zijn wens om thuis te sterven. En dit weekend was een soort proef. Om te zien of dat zou kunnen, als het zover is.”
Een proefverlof.

“We moeten ons blijven afvragen: willen wij dit… voor hém? Of vooral voor onszelf?”, zegt hun zoon eerlijk.

Tijdens de zorg wisselen liefde, humor en doorpakken elkaar af.
En dat laatste gaat gepaard met pijn. Schreeuwen. Vastgrijpen. Roepen.
Hartverscheurend.
Hartverwarmend.
De verbinding blijft.

Zijn vrouw helpt mee alsof ze gisteren nog aan het bed stond. Ze werkte haar leven lang in de verpleging. Ze kent deze gesprekken. Maar het is anders als het over je eigen man gaat. Dat begrijp ik.

Ik zie de tranen in haar ogen.
“Ik heb het hem beloofd,” zegt ze zacht.

Belofte maakt schuld.
Het lijkt op haar voorhoofd geschreven.
Een gezegde dat onder haar huid is gekropen. Dat na zoveel jaar huwelijk nu op zijn grondvesten schudt.

Want het moet wel haalbaar zijn.
Voor haar. Voor de familie. Voor ons.
Maar vooral: voor hém. Voor zijn welzijn. Zijn kwaliteit van leven.

Soms vraagt liefde dat je een belofte onder de loep neemt.
Dat je opnieuw kijkt:
Wat is van waarde?
Wat is haalbaar?
Wat is goed voor hém?

“Papa, we nemen eerst afscheid van Miranda, en daarna gaan we koffie drinken met een worstenbroodje.”
Zijn ogen lichten op.
“Blijf je ook koffiedrinken?”
Dat laat mijn route vandaag helaas niet toe.

Dus we nemen afscheid.
Bij de deur bedanken zijn zoon en ik elkaar.

En ik beloof mezelf trouw te blijven aan wat voor mij klopt in de zorg:
Voelen. Verbinden. En het eerlijke gesprek voeren.