Als iemand wegvalt

Ze kijkt me lachend aan. Vanaf haar rouwkaart.

Het is ruim vier weken geleden, maar iedere keer dat ik mijn avonddienst begin en het kantoor binnenloop, kijk ik automatisch naar links. Naar de lege stoelen tegenover ons kantoor. Er zit niemand meer sinds zij er niet meer is.

Ik mis de dames bij elkaar.
Hun vrolijke “Oh, werk jij vanavond? Kom je bij ons?”
De laatste roddels.
De verhalen over het ijsje dat ze vanmiddag op het terras hebben gegeten.

Dit moment – even zitten voor ze verder liep – was haar rustpauze.
Haar gezondheid dwong haar steeds vaker en langer pauzes te houden, voordat ze de weg naar haar appartement vervolgde. En haar vriendinnen? Die rustten met haar mee. Altijd. Ze hebben haar nooit in de steek gelaten.

En bij enkele van die vriendinnen kom ik ook. En besef me iedere keer weer wat voor gemis het voor hun is dat zij er niet meer is.

Eén vriendin in het bijzonder. Met wie ze iedere dag belde. Om de dag door te nemen. Te delen. “Wij konden alles samen verwerken”, vertelt ze me.
“Ik ben blij dat ik het heb mogen ervaren. Dan weet je toch dat je iets waard bent geweest voor iemand.”

Thuiszorg ontvangen is één ding. Verhuizen naar een appartement op onze woonzorglocatie is een tweede. Maar sommigen vinden hier ook opnieuw verbinding. Ze sluiten vriendschappen, bouwen een sociaal leven op – en moeten dat bij een overlijden ook weer deels loslaten. Doorgaan. Terwijl daar zo weinig bij wordt stilgestaan.

Iemand vragen naar dat gemis. Naar hun verdriet. Naar hún manier van rouwen. Dat is oké.

“Het voelt alsof ik geamputeerd ben,” zegt ze.
Ze heeft veel meegemaakt in haar leven. Ze kan dit dragen. Maar het gemis blijft.
En terwijl de wereld verder raast, blijft het voor haar even stilstaan.
Misschien zouden wij dat ook wat vaker moeten doen.
Voor de ander. En voor onszelf. ❤️