|
“Zuster…?” vraagt hij, zoals altijd, bij binnenkomst. Ik noem mijn naam en zie de herkenning oplichten in zijn ogen. “Oh ja, zuster Miranda uit Etten-Leur.” Een spelletje dat we in de loop der tijd zijn gaan spelen, een ritueel van vertrouwdheid.
0 Comments
Heel even dacht ik dat ik in een aflevering van Bananasplit was beland toen ik vorige maand werd gebeld door Jan Snoek, persoonlijk adviseur van de Koning.
“Zo! Dat noem ik nog eens wat gymnastiek in de avond!” roep ik, terwijl ze haar benen de lucht in gooit, zodat ik haar steunkousen kan uittrekken.
Ik kijk in zijn ogen. In een fractie van een seconde schiet de gedachte door me heen dat deze man doodgaat. En in diezelfde seconde schiet me een lezing over stervensbegeleiding te binnen.
“Wanneer zie ik je weer?”
Ik vertel haar dat het een week zal duren, omdat ik een paar dagen vrij ben. Ik zet “Lang zal ze leven” in zodra ze opendoet. Ze lacht. Ze weet dat ze jarig is. In de keuken staan gebakbordjes en koffiekopjes klaar. “Vandaag komen mijn vriendinnen,” zegt ze. Maar ik weet dat ze vandaag naar de dagopvang gaat.
Ze is een uur geleden overleden. M’n collega van de nachtdienst heeft net de overdracht aan ons gedaan, en gezamenlijk lopen we haar kamer binnen.
“Het is een groepje doven, blinden en dementen, maar we lachen wat af.” Deze woorden blijven me bij als ik terugdenk aan mijn bezoek aan zangkoor de Oldtimers. Een naam die hen eer aandoet.
“Ik heb mijn dochter weer ontmoet.” Ze straalt van oor tot oor. Na een lange periode van stilte en gesloten deuren heeft ze haar dochter weer gezien.
|
AuteurIn haar werk als energetisch zorgdeskundige en als complementair zorgverlener schrijft Miranda over het belang van voelen, aandacht & contact bij angst, onrust en spanning. 
Categorieën
Alles
Archieven
Maart 2025
|
RSS-feed
|
|
© COPYRIGHT 2019. ALL RIGHTS RESERVED.