|
Ik loop al zingend uw woonkamer binnen die versierd is met slingers. U kijkt me vanachter uw puzzelboekje aan en begint hartelijk te lachen. Bij ‘hieperdepiep hoera’ pak ik uw handen vast en steek ze in de lucht. Ik geef u een kus op uw wang en feliciteer u met uw verjaardag.
0 Comments
“Je bent te laat. Ik ben al vanaf half vijf wakker. Ik ga dood, weet je dat?”
Ik stap de woonkamer binnen en zie je vermagerde lichaam in een bed liggen dat voor het raam staat. Dit is onze eerste kennismaking. “Wat?” Mijn ongeloof moet door de telefoon heen hebben gedenderd. Wanneer ik hoor dat het uw eigen keuze is geweest tegen het advies van de artsen in, vloek ik inwendig.
“Heb je het nieuws al gehoord?” Uw stem klinkt verrukt. Ik doe alsof ik nog niets heb vernomen, pak een stoel en ga bij u zitten.
Je staat me bij het hek op te wachten. “Ik dacht, ik zal je hier even opvangen, gezien de bijzondere situatie met mijn vader. Je hebt er vast al iets over gehoord?” Ik schat je eind twintig, begin dertig.
U bent gisteren gaan kijken bij het hospice. U vindt het er mooi en wilt er graag naartoe. “Ik wacht alleen nog even.” Uw man heeft een vernauwing aan de aorta en krijgt na het weekend de uitslag. En o ja, woensdag komt de kapper nog.
Ik steek m’n hoofd om de hoek van de deur, begroet u en ga op de rollator zitten die naast uw bed staat. “Hebben ze die knop nu nog niet omgezet?”, vraag ik met een knipoog. U begint te lachen. “Ik begrijp het ook niet. Ik denk dat ik zelf maar op zoek moet naar die knop”, zegt u met een zachte en hese stem.
Je bent 62 jaar. Vader van een stel tieners. Diagnose: uitgezaaide longkanker. Acht maanden geleden kreeg je te horen dat je het einde van de week niet meer zou halen. Jouw wil om te leven zorgde ervoor dat die mededeling geen waarheid werd. Afgelopen periode is jouw lichaam echter steeds meer gaan haperen. En voel je aan alles dat jij deze strijd niet meer gaat winnen.
Ik zie het bericht van je man binnenkomen. Ik registreer de woorden. Mijn hartslag versnelt. Ik leg de telefoon opzij en ga door met koken. Ik probeer mijn gevoel uit alle macht uit te schakelen.
Ik zeg mevrouw goedemorgen, loop haar kamer binnen en ga naast haar zitten. “Het is al even geleden dat ik bij u geweest ben. Herkent u me nog?”
|
AuteurIn haar werk als holistisch therapeut en verzorgende in de wijk schrijft Miranda over het belang van aandacht, bewustzijn & contact bij angst, onrust en spanning. Ze prikkelt en inspireert waardoor je anders gaat kijken, ervaren en doen. Voor meer rust, ontspanning en vertrouwen. In jezelf, de ander en de wereld om je heen. 
Categorieën
Alles
Archieven
Oktober 2023
|
RSS-feed
|
|
© COPYRIGHT 2019. ALL RIGHTS RESERVED.